افّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)افّ یکی از مفردات نهج البلاغه، واژه‌ای است که از تنفر حکایت می‌کند؛ هنگامی از زبان انسان صادر می‌شود که نسبت به چیزی یا موضوعی اظهار کراهت دارد. ۱ - مفهومشناسیافّ کلمه‌ای است که از تنفّر حکایت دارد، چون انسان چیزی را مکروه دارد، در مقام اظهار کراهت می‌گوید: افّ. ۲ - اظهار کراهت از بت پرستیحضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) به بت‌پرستان فرمود: «اُفٍّ لَکُمْ وَ لِمٰا تَعْبُدُونَ» این کلمه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۳ - ترغیب به جنگحضرت امیر (علیه‌السّلام) پس از ختم غائله خوارج به وقت ترغیب مردم به جنگ با معاویه، فرمود: «افّ لکم لقد سئمت عتابکم ارضیتم بالحیاة الدنیا من الآخرة عوضا؛ افّ بر شما آنقدر ملامتتان کردم تا خسته شدم آیا به عوض آخرت به دنیا راضی شده‌اید.» و نیز در خطبه‌ی ۱۲۵، از همین کلمه استفاده نموده است. ۴ - پانویس
۵ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «افّ»، ص۵۳. |